วันจันทร์ที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2558

ความเชื่อเรื่องตำนานสระน้ำเป่าลม มีความอาถรรพ์มาก


                                   


ผี สระน้ำเด็กกล้างแจ้ง ฃมุเป็นเรื่องราวของผีทางภาคเหนือ แต่สำหรับผู้เขียนได้รับฟังเรื่องนี้เกิดฃึ้นที่จังหวัดพะเยา ซึ่งคนที่นั่นก็มีความเชื่อทื้งในแบบฉบับของซาวเขาและซาวบ้าน ซึ่งผสมปนเปบันอยู่มานานนับแต่อดีตกาลแล้ว เป็นเรื่องที่มีความเป็นมาชวนน่าขนลุกขนพองทีเดียวเมื่อสมัยที่ลุงบุญนำ ผู้ใหญ่ที่ผู้เขียนเคารพนับถือยังเป็นเด็ก อายุราว7-8 ขวบ เคยไปอยู่ทางภาคเหนือ แกเคยเล่าถึงความหลังที่ยังประทับอยู่ในความทรงจำ โดยเฉพาะชีวิตความเป็นอยู่คนที,นั่นในสมัยนั้น ซึ่งถือว่าเป็นคนมีนํ้า'ใจดี มีความโอบอ้อมสมานกลมเกลียวเป็นหนึ่งเดียวบันและหลังจากเราได้พูดคุยบันในเรื่องต่างๆ แล้ว ลุงบุญนำก็ได้เล่าให้
ผู้เขียนฟังเกี่ยวบับรื่องราวของผีขมุดังต่อไปนี้...

...ฉัน (ลุงบุญนำ) เคยเห็นคนเผ่าหนึ่งทางบ้านที่ฉันเคยพักอาศัยอยู่ เรียกว่า “ขมุ” (ซนเผ่าขมุ) เขาชอบเดินทางมาหางานทำในตัวเมืองพะเยาบางครั้งก็มากันเป็นกลุ่มๆ ละ 5 ถึง 6 คน เหมือนกับซาวภาคอีสาน สระน้ำเด็กทรงกลม ที่มาหางานทำในกรุงเทพฯ บ้านคนเมืองที่มือันจะกิน ซอบจ้างซาวขมุทำงาน เช่นทำไร่ ทำนา ทำสวนที่บ้านปูกับย่าของพี่คำแก้ว ก็จ้างชาวฃมุทำสวน ทำนา 2-3 คนฉันถามพ่อว่าซาวฃมุเหล่านี้มาจากไหน พ่อบอกว่า ขมุอยู,ไม,เป็นที่ ชอบอาศัยอยู่ตามปาเขาและย้ายที่ทำมาหากินไปเรื่อยๆ พอฉันอายุได้ 10 ขวบ ไม่รู้ว่าซาวฃมุหายไปไหนหมด ภาพที่เคยเห็นเดินกันเป็นหมู่ๆ เพื่อหางานทำก็ไม่เคยเห็นอีกเลยประมาณ พ.ศ. 2484 ก่อนสงครามญี่ปุนจะเกิดขึ้น พ่อได้อพยพครอบครัวไปต่างตำบล ตำบลนั้นห่างไกลจากตัวเมืองมากในสมัยนั้น ถนนหนทางยังไม่เหมือนกับสมัยนี้ ต้องเดินทางกันเป็นวันๆ แสนจะลำบาก ขึ้นเขาลงห้วย ผ่านทุ่งนาไปจนกว่าจะถึงตำบลห้วยลานก็หนึ่งวันเต็มๆ ผิดกับเดี๋ยวนี้ นั่งรถแค่ไม่เกินชั่วโมงก็ถึงแล้วพ่อพี่คำแก้วลูกผู้พี'ของพ่อของฉัน เรา 2 ครอบครัวได้ร่วมกันซื้อที่นาจากลุงชมคนตำบลนั้นไว้แปลงหนึ่ง อ่างน้ำอุ่นเป่าลมเด็ก พอถึงหน้าฝนพ่อก็ลงมือทำนา มีพี่คำแก้วและพี่สาวพี่คำแก้วเป็นผู้ช่วย ตอนนั้นพี่คำแก้วอายุ 15 ปี พี่สาวแก่กว่า 2 ปีที,กลางทุ่งนามีเนินดินเล็กๆ มืต้นไม้ใหญ่อยู่ต้นหนึ่งข้างๆ ต้นไม้ใหญ่มีจอมปลวกขึ้นอยู่ เราได้อาศัยเนินดินนั้นพักร่มเงาไม้ เวลาพักงานและกินข้าวกลางวัน เพราะทุ่งนาอยู่ไกลบ้านจึงต้องเตรียมข้าวปลาอาหารมากินที่ทุ่งนาอยู่มาวันหนึ่ง พี่สาวของพี่คำแก้วกลับจากท้องนาก็ล้มป่วยลง พ่อได้พาหมอประจำตำบลมารักษา หมอบอกว่าเป็นไข้ป่า หมอจัดแจงรักษาให้และให้ยาไว้กินเป็นเวลา 5 - 6 วันพี'สาวพี่คำแก้วก็ไม่ทุเลา อาการกลับทรุดลงพูดเพ้อต่างๆ และมักพูดว่า

“อย่าวิ่งตามฉัน ฉันกลัวแล้ว อย่า อย่า...”อยู่ได้อีก 2 วัน พี่สาวพี่คำแก้วก็สิ้นใจ...

สระน้ำเด็ก

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น